In 2014 kreeg een goede vriendin van mij een dochtertje, Fem. Het leek me onwijs leuk om een babyquilt voor haar te maken, ook al had ik nog geen idee hoe ik dat precies moest doen. Eerst natuurlijk de vraag welke kleur ze leuk zou vinden. Dat werd roze, liefst met een beetje oud-roze. In een boekenwinkeltje was ik het boekje 'de mooiste quilt ideeën' tegengekomen en daar stond een leuke babyquilt in.
Dat ging ik dus maar uitproberen.
Een roze kleurenschema leek niet heel ingewikkeld en ook het maken van de papieren mallen ging vrij eenvoudig. So far, so good.
Halverwege de quilt begon ik toch zo mijn twijfels te krijgen. De 'bloemen' vielen weg in de achtergrond stof. Die was simpelweg te druk. Wellicht herkennen mede-patchers deze gedachte wel 'Ga ik door of pas ik het nog aan?'. Ik heb er voor gekozen om de quilt af te maken zoals hij was. Vooral omdat ik geen idee had hoe ik het op kon lossen zonder het hele stuk uit elkaar te halen. Ik had destijds nog helemaal geen snelheid en het idee van opnieuw beginnen was toen echt een 'no-go'. Ik denk dat ik dat tegenwoordig wel zou doen, uit elkaar halen en opnieuw beginnen. Ook kijk ik nu veel scherper naar de stoffen, contrasten en composities. Niet dat het altijd helemaal zo uitkomt als ik van tevoren bedenk, maar meestal pakt het best goed uit.
De quilt van Fem is misschien niet de mooiste babyquilt die ik tot nu toe gemaakt heb, maar toch vind ik hem bijzonder. Het was de eerste van een lange rij babyquilts en heeft me enorm veel geleerd als het gaat om kleur en compositie.
Fem heeft hem trouwens nog steeds en bouwt er tegenwoordig kastelen mee en gebruikt hem als poppendeken. Het is een heerlijk speelkleed en zij vindt hem mooi. Dat is uiteindelijk toch waar het om gaat.
Reactie plaatsen
Reacties